anatidaephobia II

...το φρικιαστικό πρόσωπό της ήταν παντού
πίσω από την πόρτα, όταν έμπαινα στο σπίτι
μέσα στο ταχυδρομικό κουτί, μαζί με τα γράμματα και τους λογαριασμούς
στο ψυγείο, ξεπροβάλλοντας απότομα μέσα από τα φαγώσιμα και τα σάπια φρούτα
στην καφετιέρα, στο φίλτρο του καφέ
η τρεμουλιαστή αντανάκλασή της στο φλιτζάνι
μέσα στα ντουλάπια
στο μπάνιο, στο βουρτσάκι της τουαλέτας
-περιττό να πω ότι δεν χρησιμοποιούσα ποτέ παπί για να καθαρίσω τη λεκάνη-
στην ντουζιέρα, κι ενώ ήμουν μέσα σε μια ομίχλη υδρατμών, έβλεπα με τα μάτια της ασθενικής μου φαντασίας μια σκιά, με προτεταμένο ράμφος, να πλησιάζει και "ΚΟΥΑΚ!" να κρώζει τρομαχτικά

ο εφιάλτης....
το κενό της βλέμμα
αυτό το ηλίθιο, κενό βλέμμα
με μια αδυσώπητη, σαρωτική κενότητα
μια κενότητα τρομακτική
τρομαχτική θα έλεγα
η απόλυτη έκφραση της μη-έκφρασης
το ρίγος που προκαλεί η μη-αντίδραση
η ειρωνεία στο βλέμμα της
η ανέκφραστη ειρωνεία
"ό,τι και να κάνεις, εγώ θα σε κοιτάζω ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ"
ή μάλλον, "θα σε ΚΑΡΦΩΝΩ με το βλέμμα μου"

καταραμένη, εφιαλτική πάπια
τί "ποιά πάπια;"
μια πάπια

σήμερα αισθάνθηκα ότι είχα έμπνευση για γράψιμο
...τελικά ήταν μια αυταπάτη